Met zijn opera Faust (1859) bereikte Charles Gounod wereldfaam. Hoewel het werk niet direct succesvol was, groeide het uit tot een van de grootste operahits uit de negentiende eeuw. Die populariteit behield het werk nog lang in de twintigste eeuw. Niet voor niets liet Hergé de operazangeres Bianca Castafiore (Kuifje) met regelmaat een aria uit Faust zingen. Maar na grofweg 1950 daalde het aantal opvoeringen. Een productie van Faust is duur en wellicht speelde het katholieke karakter van het libretto de opera parten in een maatschappij die steeds seculierder werd. De opera kan iets oubolligs hebben. Vandaar dat regisseur Des McAnuff de setting verplaatste naar de twintigste eeuw: Faust is een atoomgeleerde die na het vallen van de bommen op Hiroshima en Nagasaki geconfronteerd wordt met zijn geweten. Een interessant uitgangspunt. Toch is het jammer dat McAnuff niet koos voor een meer toegankelijke, oogstrelende productie. De vervreemdende combinatie van een laboratorium-setting met de romantische muziek van Gounod zal menig operaliefhebber irriteren. De cast is echter om je vingers bij af te likken. Het begint al met een diminuendo van Kaufmann waar je als zangliefhebber heel enthousiast van wordt (zie ook de reactie van gastvrouw Joyce Didonato). De opera zit vol prachtige melodieën en zinderende liefdesduetten. En met Nèzet-Séguin als dirigent ligt de kwaliteit van de muzikale opvoering hoog. (CP)