Blaudzun is inmiddels geen onbekende meer. Zijn publiek is met de jaren alleen maar groter geworden en dat heeft de singer/songwriter helemaal zelf voor elkaar gekregen. Hij deed geen concessies, trok zijn eigen plan en maakte de muziek waar van hij vond dat hij die moest maken. Op die manier landelijke bekendheid verwerven is geen sinecure; tal van artiesten houden er óf mee op, óf kiezen voor een toegankelijker geluid. Blaudzun had drie albums vol eigenwijze, tegendraadse melancholie nodig om een plek op Pinkpop veilig te stellen. Album nummer vier is wat opgetogener van klank en helaas ook wat minder spannend. De scherpe randjes zijn er wel een beetje af. De hitsingle Promises Of No Man’s Land (die gebruikt werd als muziek bij de samenvattingen van de Olympische Winterspelen 2014) is exemplarisch voor het hele album. Het ligt allemaal goed in het gehoor, het zijn mooie melodieën, het zijn prettige arrangementen. Blaudzuns teksten zijn nog net zo zwart als ’s mans haar, maar de muziek schuurt, sleept en dreint niet meer. Blaudzun is op eigen kracht gekomen waar hij nu is, dus een knieval voor de commercie is het niet, maar hij zal het toch wel prettig vinden dat het publiek alleen nog maar in omvang zal toenemen. Daar is natuurlijk op zich niks mis mee en het is Blaudzun van harte gegund. (HF)