Lucrezia Borgia behoort tot Donizetti's 'bekendere, minder bekende' werk. De opera werd gecomponeerd op een libretto van Felice Romani (die doorgaans samenwerkte met Bellini), naar een toneelstuk van Victor Hugo. Het verhaal zit redelijk goed in elkaar met een dramaturgisch dieptepunt in de eerste twintig minuten: als Gennaro, verliefd op het eerste gezicht, aan zijn schone onbekende opbiecht nog een grote liefde te hebben... zijn moeder. Dat is zo'n moment waarop een kijker zich wellicht afvraagt of hij niets beter te doen heeft. Daarna echter volgen de spannende, benarde situaties zich op: Lucrezia Borgia omgeven door vijanden; Gennaro die een beker met gif aanneemt, niets vermoedend en ontroerd door de vergevingsgezindheid van zijn gastheer; Gennaro die door zijn vriend overgehaald wordt naar een feest te gaan, wat een slecht plan is... Het publiek ziet de overlevingskansen van de held tot nul gereduceerd worden. Voeg daaraan toe de muziek van Donizetti en je hebt een vermakelijke belcanto-opera van de betere soort. Deze productie van John Pascoe ziet er sfeervol uit met fraaie, bronskleurige kostuums tegen een donkere 'bakstenen' achtergrond. Renée Fleming als Lucrezia klinkt nog altijd prachtig, ook al moet gezegd worden dat haar uitstraling te lief is voor de rol. Tenor Michael Fabiano is prima als Gennaro; Elizabeth DeShong is een mezzosopraan met een prachtige stem die in de travestierol van Maffio haar lengte tegen zich heeft maar er het beste van weet te maken als driftkikker met een Napoleon-complex. (CP)