Voordat Joan Wasser op haar 36e begon als soloartiest, was ze al een veelgevraagd sessiemuzikante. Haar veelzijdigheid wordt eigenlijk perfect geïllustreerd door de vier albums die ze als Joan As Police Woman uitbracht. Haar eerste album Real Life is een sobere singer-songwriterplaat met een serieuze ondertoon. Ze is via To Survive en The Deep Field toegegroeid naar het grootse soulvolle geluid dat The Classic kenmerkt. Het is uitbundig en kleurrijk en vooral positief van toon. De nors kijkende Joan met de harde trekken om haar mond (zoals ze op de hoes van Real Life staat) heeft plaatsgemaakt voor een naaktportret in goudverf en de liederen weerspiegelen die verandering. ‘The war is over’ zingt ze op opener Witness en ‘Don’t wanna be nostalgic’ op Good Together. Naast het opgeruimde karakter valt de dynamische sound van The Classic op. Wasser wilde het rauwe, het spontane van een liveband op de plaat zetten en dat is absoluut gelukt. The Classic is een briljant album van een briljante artieste die elke keer anders klinkt en derhalve altijd verrast. (HF)