Marike Jager heeft de stilte opgezocht. Letterlijk: ze kon zich niet concentreren in haar rumoerige huis en trok zich terug in haar tuinhuisje. Daar kwamen de liedjes ineens wel en dus besloot ze het materiaal ook maar op te nemen in ‘de hut’, zoals staat aangegeven in het boekje. Er was geen ruimte voor veel mensen en grote instrumenten en dus werd The Silent Song noodgedwongen een klein en intiem album. Marike Jager is met deze plaat weer terug bij waar ze ooit begon: een singer/songwriter met niet meer dan een gitaar, een piano en een prachtige stem. Toch heeft Jager in het verleden, met name met haar vorige twee albums, bewezen dat ze wél meer in haar mars heeft. Juist die extra aankleding van de prima nummers die Jager altijd schrijft, zorgt voor een dimensie die The Silent Song mist. De nummers zijn prachtig, de poëtische teksten komen tot ons via feeërieke melodieën, maar echt spannend wordt het nooit. Het is als je terugtrekken in een tuinhuis: die oase van rust is in eerste instantie een verademing, maar na verloop van tijd wordt het toch een beetje saai. (HF)