Houseproducers Marcus Worgull en Danilo Plessow zijn in hun eigen wereld gerespecteerde artiesten en weten met hun project Vermont nog meer mensen aan te spreken. Het naamloze debuut krijgt in de Volkskrant de volle vijf sterren en ook in The Guardian wordt de plaat lovend besproken. Met house heeft hun muziek niets te maken. Dankzij medewerking van Can-drummer Jaki Liebezeit wordt er hier en daar aan krautrock gerefereerd, maar ook die term dekt de lading niet. Belangrijke elementen van elektronische dansmuziek, zoals beats en bassen, ontbreken vaak bij Vermont. Tegelijkertijd zijn hun minimalistische tracks ook niet gevuld met de zogeheten synthpads, de langgerekte en volle akkoorden die ambient zo relaxed maken. Wat doet Vermont dan wel in hun kale nummers? Ze draaien filters open en dicht en spelen hevig met de resonantieknop. Dit zijn de leukste functies van ouderwetse analoge synthesizers, waarvan Vermont er een fiks aantal heeft. Terwijl de tonen van de muziek nauwelijks veranderen, is de klankkleur juist veel aan verandering onderhevig. Vermont geeft een aardige les van wat een synthesizer zoal kan, zonder dat hun debuut iets wegheeft van een gimmick of een trucje. (JE)