Silver Linings bevat naast een studioalbum ook een live-cd. Dat is kennelijk belangrijk voor de Vlaming want hij bracht al twee live-albums uit. Waarom de zanger daar zo op gebrand is, is onduidelijk want de liveband speelt de stukken van de cd doorgaans perfect na; niet echt spannend dus. Op de live-cd van Silver Linings is dat anders. Milow voert bijna alle nummers met twee man uit. Het doet de nummers geen kwaad, sterker nog: je zou willen dat het studioalbum Silver Linings ook zo kaal is. Maar nee, die is gewoon zo compleet als we van Milow gewend zijn. Het maakt de liedjes braver en voorspelbaarder dan nodig. De marketingleus ‘less is more’ wordt bewezen door het sterkste nummer van de plaat: Blue Skies. Milow waagt zich aan een jazzstandard, een lied dat sinds 1926 door werkelijk iedereen, van Benny Goodman tot Willie Nelson, is uitgevoerd. Het resultaat is verbluffend. Een gitaar, een stem en een wonderschone melodica-solo: meer heeft Milow niet nodig om de luisteraar kippenvel te bezorgen. Het is een hoogtepunt op een standaard Milow-album, waarvan we inmiddels weten wat dat inhoudt: licht-melancholische teksten zonder al te veel diepte en prima melodietjes die de zanger met zijn prachtstem, met dat kleine kraakje erin, rechtstreeks je geheugen in zingt. (HF)