Je hoeft je geen seconde af te vragen waar folkrockband Wolf In Loveland vandaan komt. Het accent van zanger en liedjesschrijver Jan Minnaard is duidelijk aanwezig en bij tijd en wijlen zelfs storend. Ook de teksten die hij zingt zijn van bedenkelijk niveau. Dat terzijde schuivend, blijft er nog genoeg over dat wél de toets der kritiek kan doorstaan. De liedjes zitten op zich prima in elkaar en worden op solide wijze gespeeld. Meestal in traditionele bezetting met soms een verrassend extra instrument zoals een trompet op Soul Of A Woman en pedal steel op Country Fair. Vergelijkingen met Neil Young en Bob Dylan liggen voor de hand en zijn, qua muzikale invulling dan, ook best op zijn plaats. Dankzij zangeressen Merel Moelker en Janine van Osta krijgen de koortjes een fijne lichte toon, waarbij we overigens de pijnlijke conclusie moeten trekken dat de leadzanger daar maar beter niet aan mee moet doen. Het tweede album van Wolf In Loveland is absoluut charmant en luistert lekker weg. Je hoort dat er nog heel veel ruimte voor groei is en dus zeggen we vaderlijk: Wolf In Loveland? Die komen er wel. (HF)