De componist Gioachino Rossini is vooral bekend van zijn komische opera's. Zijn serieuze opera's worden zelden opgevoerd. Dat is jammer, want Rossini heeft juist met deze werken veel invloed gehad op Bellini, Donizetti en Verdi. Otello (1816) was in de negentiende eeuw een groot succes, totdat Verdi's gelijknamige opera uit 1887 Rossini's werk van het repertoire veegde. Rossini's Otello is slechts indirect gebaseerd op het toneelstuk van Shakespeare. Eigenlijk kunnen we alleen in de derde, laatste akte het verhaal van Shakespeare herkennen. Voor de meeste mensen zal deze akte, met de bekende Wilgenaria, een hoogtepunt vormen, omdat zangkunst en dramatische expressie er op de meest bevredigende manier verenigd worden. In de eerste twee akten ligt de nadruk meer op coloratuurvuurwerk. Een productie van Rossini's Otello kan daarom alleen slagen als de cast bestaat uit maar liefst vier uitmuntende coloratuurzangers: één mezzosopraan en drie tenoren. Het operahuis in Zürich had de beschikking over zo'n cast (met Bartoli, Osborn, Camarena en Rocha). Muzikaal gezien kan het werk niet beter verdedigd worden (op een enkel niet soepel verlopend ensemblestuk na). Regisseurs Moshe Leiser en Patrice Caurier verplaatsten het verhaal naar de moderne tijd. Het decor is sober. (CP)