Wat de overstuurde gitaar is voor rock, is de overstuurde basdrum voor hiphop; het maakt een track onmiddellijk herkenbaar. Niemand begrijpt dat beter dan Pharrell Williams en Chad Hugo, alias The Neptunes. Zij creëerden een bonkend, agressief funkgeluid, dat nu al jaren de hitlijsten domineert. Sterren staan in de rij om met het tweetal te werken. De eerste cd die onder de naam Neptunes verschijnt (het hobbyproject N.E.R.D niet meegerekend) laat zich door de vele beroemde gasten lezen als een 'who's who' van de Amerikaanse muziekscene. Stilistisch vliegt de plaat alle kanten op (van hardcore hiphop via dancehall naar nu-metal) maar ze maken pas echt indruk als ze zich bewegen op het snijvlak van pop, soul en hiphop, zoals in de eerste solosingle Frontin' van Pharrell. Sterke singles produceren blijkt een totaal andere discipline dan het maken van een coherent album en Clones heeft te lijden aan verregaande richtingloosheid. Desalniettemin is het een smakelijk allegaartje. (MS)