Mochten we ooit een cultureel visitekaartje nodig hebben als relatiegeschenk voor een buitenaardse beschaving, dan is deze cd beslist een optie. Zowel technisch als muzikaal is dit een veeleisend recital, zowel voor de violiste als voor het publiek. Qua opbouw en cultureel gewicht staat het programma echter als een huis. Alles werkt hier toe naar Bachs Chaconne in d, de onbetwiste Mount Everest van het repertoire voor viool solo. Bibers Passacaglia (het sluitstuk van de Rosenkranz-Sonaten) vormde de relatief bescheiden voorafschaduwing van Bachs meesterwerk, vandaar dat deze Passacaglia hier de cd inleidt. De inzet van Bartóks magistrale Sonate Sz.117 is een nauwelijks verhulde verwijzing naar Bachs Chaconne, vandaar ook de aanduiding Tempo di Ciaccona. Een programma als dit heeft alles in zich om een volledige catharsis op te wekken. Dit is althans waarop Liza Ferschtman hoopt, wanneer zowel de luisteraar als zijzelf de Chaconne van Bach achter zich hebben. (HJ)