Een albumtitel als The New Classic kan twee dingen betekenen: of de artiest krijgt een warm welkom of de artiest wordt uitgekotst. Hoe dan ook, de Australische rapper Iggy Azaela heeft in elk geval lef. Zo besloot zij nog voor haar zestiende verjaardag haar droom te volgen door ‘the outback’ te verlaten en zich te vestigen in Amerika. Haar visie was helder. Ze wilde een succesvolle rapper worden. De keerzijde van succes is echter dat je, hoe brutaal en eigenzinnig je ook bent, altijd concessies moet doen. Zo klinkt The New Classic te veel als de zoveelste stoere popplaat met rap, zang en natuurlijk elektronische producties met sferische, dromerige lagen, house-invloeden en 808 drumkicks. In vocaal opzicht klinkt het soms alsof Paris Hilton probeert te rappen, maar dit zijn slechts de momenten van verval. Dat Iggy toch een potje kan rappen, horen we vooral op minimalistische producties die haar de ruimte geven. Hitmateriaal is The New Classic zeer zeker, maar om een classic te zijn moet het eerst memorabel zijn en dat is niet het geval. (GL)