De triomfalistische inzet van Elgars Tweede Symfonie komt deels overeen met de herkenningstune van de James Herriot tv-serie uit de jaren tachtig: typisch Brits, nostalgisch, provinciaal, etc.. Toch is dit niet het verhaal dat hier verteld zou moeten worden, daarvoor is het vervolg van de symfonie veel te doorwrocht. Elgar had een complexe natuur. Vaak worstelde hij met gevoelens van minderwaardigheid en verbittering. Geen wonder dat Elgar-kenners talloze autobiografische gegevens hebben aangedragen om de diepere lagen van de symfonie te duiden. Het is echter maar de vraag of dat helpt, het zijn wel erg veel lagen en details. Alleen al voor het smartelijke Larghetto zijn er tenminste drie betreurde vrienden voorgesteld die de componist hier zou bewenen, met sterfdata van zowel voor als na de première in 1911! Het publiek wist destijds niet goed raad met deze ingewikkelde muziek, de meeslepende en triomfalistische passages ten spijt. Voor de hedendaagse muziekliefhebber kan die complexiteit echter een uitdaging zijn: onze multimedia speeltjes staan immers eindeloos luisteren en herbeluisteren toe. Hoor maar hoe aan het eind de triomfantelijke inzet terugkeert, maar dan verstild en afwezig, als iets van lang geleden. Deze uitvoering van Daniel Barenboim (minder geprofileerd en meer zoekend dan Elgars eigen historische opname) volgt op zijn zeer succesvolle Decca release met Elgars Celloconcert – met celliste Alisa Weilerstein – uit 2013. (HJ)