De eindeloos lange melodie waarmee Bruckners Zevende Symfonie opent behoort tot diens meest geïnspireerde ingevingen. Ivan Fischers aanpak in dezen is er één van ouderwets verwijlen en mijmeren; soms lijkt het wel alsof we hier de oude Haitink horen. De schijn bedriegt echter. Het Adagio is al scherper van profiel, met mooie open articulaties. De Finale wordt opvallend vlot en zelfs ietwat rustiek uitgevoerd, alsof de muziek dichter bij Schubert dan bij Wagner en Mahler staat. Dankzij deze aanstekelijke en voortvarende aanpak zou dit wel eens een uitvoering kunnen zijn die zelfs de grootste Bruckner-hater over de streep trekt. (HJ)