De ene Rockacademieband is de andere niet. Het van de Tilburgse rockopleiding afkomstige Bells of Youth heeft een hekel aan vooroordelen en plaatst zich met debuut Boy (2014) buiten elke discussie. Ja, het vijftal beheerst diverse muziekstijlen (folk, synthpop, bluesrock) tot in de uiterste puntjes en hun muziek lijkt soms rechtstreeks uit het studieboek te komen. Ook de presentatie van de band – met precies de juiste verhouding branie en toegankelijkheid – is slim uitgedokterd. Maar Bells of Youth is niet de zoveelste band met juiste hoedjes, dure gitaren en gekunsteld songmateriaal. De band weet echt iets toe te voegen en dat is vooral te danken aan de samenzang. Steeds als de lichte popliedjes een beetje dreigen in te kakken wordt er een spannend koor ingezet. Bij bijna elk refrein is het weer raak. Meezingen is onvermijdelijk en zeker de helft van de tracks is potentieel hitmateriaal. Allemaal dankzij de klik tussen de stemmen. Samen zingen kun je leren, maar een perfecte blend is zeldzaam. De vijf dames van Bells of Youth zijn wat dat betreft echt uniek. (JE)