Christoph Willibald Gluck is vooral bekend van zijn opera Orfeo ed Euridice, waarmee hij de geschiedenis is ingegaan als de componist die belangrijke hervormingen wilde doorvoeren in de Italiaanse opera seria. Weg met de ijdelheid van zangers, weg met alle coloratuuruitspattingen! Terug naar bescheidenheid en eenvoud! De hervormingen kwamen echter niet uit de lucht vallen. Andere componisten waren ook al bezig geweest zich te bevrijden van het rigide stramien waarin de Italiaanse opera seria beland was. Aan de andere kant heeft Gluck zich in zijn carrière vaak genoeg overgegeven aan de wensen van zangers om aria’s te componeren vol coloratuurvuurwerk. Niet voor niets wijdde Cecilia Bartoli een album aan hem. Glucks oeuvre is eigenlijk nog te weinig bekend, want uit recitalcd’s als deze van Daniel Behle (en die van Bartoli) blijkt dat hij prachtige muziek geschreven heeft. Het album illustreert de verscheidenheid aan stijlen die Gluck hanteerde. En wat te denken van een aria als Se Povera Il Ruscello waarvan de instrumentale melodie toch wel heel erg lijkt op die van Che Puro Ciel? Tenoren hadden doorgaans een secundaire positie in de Italiaanse barokopera. Wellicht dat de meeste tenoren van tegenwoordig zich daarom zelden op dit terrein begeven. Het album van Daniel Behle bewijst echter dat er ook voor hen genoeg eer te behalen valt, op voorwaarde dat ze de coloratuurtechniek voldoende beheersen. (CP)