Als de jongste winnares van de prestigieuze Ted Hughes Award trekt dichteres Kate Tempest (1986) in 2014 in het Verenigde Koninkrijk de nodige aandacht. Een twintiger die zowel door W.B. Yeats als de Wu-Tang Clan is geïnspireerd is natuurlijk sowieso bijzonder. Ergens is haar leven een modern sprookje waarin Tempest ronddartelt als de Assepoester van de hedendaagse Britse poëzie. Wist u dat haar vader zich opwerkte van arbeider tot strafrechtadvocaat? Ja, Kate Tempest is van eenvoudige komaf en heeft een heerlijk Londens stadsaccent en toch staat ze aan de top van een hoge kunstvorm. Dat sentiment is begrijpelijk, maar niet zaligmakend. De context maakt haar interessant, maar haar talent zegt eigenlijk al genoeg. Tempest rapt met een geweldige, snelle flow; het cd-boekje bevat achttien pagina’s tekst in een minuscuul lettertype. De elektronica van producer Dan Carey (Franz Ferdinand, Yeasayer, Emiliana Torrini) is inventief en hip, en toch steelt Tempest de show. Haar nummers vormen een indrukwekkend verhaal over een vriendengroep, dat later bij Bloomsbury in romanvorm zal verschijnen. (JE)