Lana del Rey is typisch zo’n artiest waarvan je verrast uitroept: oh ja, die was er ook nog! Het album waarmee ze zich in de kijker speelde, Born To Die (2012), bracht niet helemaal wat we ervan verwachtten. Het niveau van de hit Videogames werd eigenlijk niet gehaald. En zo viel Lana del Rey tussen wal en schip: geen hits op de radio meer en ook geen erkenning van festival –en concertpubliek. Met Ultraviolence doet Del Rey een gooi naar dat laatste, want erg radiovriendelijk is deze plaat niet. Met een gemiddelde tracklengte van vierenhalve minuut doet Del Rey een beroep op het geduld van de luisteraar, maar het is juist dat lijzige dat haar kracht blijkt. Haar stem zweeft boven een rijk georkestreerd bed van strijkers, fluweelzachte synthesizers en gitaren die baden in een secondenlange galm. De plaat is geproduceerd door Dan Auerbach ( The Black Keys ), die zo nu en dan ook een scheurende gitaarsolo ten beste geeft. Zijn naam op de hoes zal haar artistieke geloofwaardigheid zeker ten goede komen, maar de echte erkenning krijg je pas als je een goede plaat aflevert. En dat doet Del Rey met Ultraviolence gewoon. (HF)