In 1969 deed de jonge Louis Andriessen nog moeite om als notenkraker de orde te verstoren bij het prestigieuze Concertgebouworkest. Al snel daarna distantieerde hij zich volledig van het traditionele orkestapparaat, om zich toe te leggen op kleinere gespecialiseerde ensembles. In recentere tijden liet Andriessen zich toch nog over halen om voor het (inmiddels Koninklijke) Concertgebouworkest te componeren vanwege haar 125-jarige bestaan. De repetities verliepen allesbehalve hartelijk, zoals de documentaire Imperfect Harmony van Carmen Cobos pijnlijk liet zien. We zien hier echter ook beelden waarin Andriessen zich wel degelijk op zijn gemak lijkt te voelen, namelijk in die momenten waarin hij collegiaal overlegt met afzonderlijke orkestmusici. Die coöperatieve sfeer ademt ook de cd Solos for Virtuosi, met een chronologisch geordende reeks solostukken. De reeks geeft Andriessens ontwikkeling mooi weer: beginnend met relatief braaf serialisme, gevolgd door brutaal straatrumoer, om uit te monden in bezonken vakmanschap. De stukken volgen heel direct op elkaar, zodat Ende (Frans Brüggen met twee blokfluiten tegelijkertijd) naadloos volgt op Choralvorspiele (voor een amechtig en obstinaat draaiorgel). (HJ)