Hippolyte et Aricie was de eerste opera van Rameau. Het werk werd in 1733 voor het eerst opgevoerd en riep zowel verzet als enthousiasme op, want de muziek was complex en vernieuwend. Rameau stond destijds vooral bekend als organist en gerespecteerd schrijver van moeilijke muziektheoretische traktaten. En inderdaad, als je Hippolyte et Aricie vergelijkt met opera’s van zijn voorganger Lully of van zijn tijdgenoot Händel, kan je je de impact van Rameau’s muziek wel voorstellen. Het is terecht dat de interesse voor de operawerken van deze belangrijke en invloedrijke componist groeit. Helaas lijdt de muziek in deze Glyndebourne-productie onder de keuze van regisseur Jonathan Kent om het verhaal te interpreteren en visueel vrij te vertalen. Zo staat de godin Diana voor kuisheid en seksloosheid; vergeleken met Cupido, haar rivaal in deze opera, is zij een koele kikker en vandaar dat haar domein hier uitgebeeld wordt door de binnenkant van een koelkast, een vrieskamer van een slachthuis waar herten opgehangen zijn en een mortuarium. De decors en kostuums zijn verrassend en verbazingwekkend, maar de beelden botsen met de sfeer van de muziek, die hierdoor te weinig tot zijn recht komt. Jammer, want op zijn hoogtepunt is de muziek intens dramatisch en de muzikale uitvoering, onder leiding van William Christie, is prima. (CP)