Het is niet zo moeilijk om lacherig te doen over Jon Allen. De liedjes van de Britse singer/songwriter worden niet altijd even serieus genomen, omdat ze soms te bestudeerd en niet origineel zijn. Allen behaalde ooit zijn bachelor in muziek aan de door Paul McCartney opgerichte Liverpool Institute for Performing Arts. Misschien dat zijn albums Dead Mans Suit (2009) en Sweet Defaur (2011) daarom klonken als studies in jaren zestig en zeventig pop/rock. Goed genoeg voor een voldoende op school en commercieel zeer interessant, maar inhoudelijk niet wereldschokkend. Dat de balans ook de andere kant op kan slaan, bewijst Deep River. Op zijn derde plaat slaat Allen niet per se nieuwe wegen in. Maar elke keuze die hij maakt – origineel of niet – voert hij fantastisch uit. Alle rustige nummers houden de aandacht vast, de rauwe songs hebben naast energie ook inhoud. Elk liedje heeft wel een aardige melodische vondst of een gave uithaal van de rasperige zanger. Bekende folk, blues en rock in een bekend jasje. Maar het zit dit keer als gegoten. (JE)