De leden van de Amerikaans-Frans-Zweedse groep Blues Pills zijn geen retrofielen, maar tijdsreizigers. Het debuut heeft alles in huis om je mee terug te nemen naar de late jaren zestig/vroege jaren zeventig; van de kleding en haardracht tot het psychedelische hoesontwerp van Marijke Koger, die ooit deel uitmaakte van hippieontwerpersclub The Fool. Naar aanleiding van naam en uiterlijk stelt ook de muziek niet teleur. Met verve reanimeert Blues Pills de bluesrock en hardrock van Peter Greens Fleetwood Mac en het vroege Led Zeppelin. De ritmes klinken daarbij zompig en groovy. De zeventienjarige gitarist Dirian Sorriaux weet goed raad met de vele ruimtes die hem geboden worden voor stoere en gierende solo's. Maar het is bovenal zangeres Elin Larsson die de show steelt met haar ruige strot, in tradities van Janis Joplin en Inga Rumpf (Frumpy, Atlantis). Er is niets origineels te vinden op dit warm en analoog klinkende album. Aan de luisteraar om het daarmee af te doen, of gewoon de volumeknop open te zetten en, net als in 1971, eens lekker de haren te schudden op de swingende feelgoodrock van Blues Pills. (MR)