Ze heeft een lange weg moeten gaan, de kaalhoofdige jonge vrouw die in 1990 ieders hart veroverde met een uiterst kwetsbaar gezongen Prince-nummer en een traan die daarbij uit haar oog biggelde. Sindsdien voerde de Ierse zangeres haar eigen (godsdienst)oorlogen, beschimpte zij en werd zij beschimpt, net zolang tot niemand meer goed wist dat zij een van de meest krachtige en oorspronkelijke stemmen uit de popmuziek is. Op haar tiende album klinkt zij opvallend ontspannen, stabiel en zelfs villein. I'm Not Bossy, I'm The Boss bevat louter popsongs met flinke injecties soul, gospel, r&b en zelfs funk. Als het kittige persoontje met pagekapsel in zwart latex van de hoesfoto, bezingt zij vooral de liefde die net zo goed voor een minnaar als voor de verlosser zou kunnen zijn. Gelukkig niet helemaal zonder de nodige speldenprikken, twijfels en statements, waarmee O'Connor eigenlijk in ouderwets goede vorm is. De titel is bijvoorbeeld een verwijzing naar Ban Bossy, de organisatie die zich hard maakt om het woord 'bossy' uit de Engelse taal te verwijderen als negatieve eigenschap van een vrouw (terwijl mannen ongeremd de baas mogen spelen). O'Connor wist haar uitgesproken meningen ditmaal te verpakken in een sterke popplaat. (MR)