Alle regels overtreden en toch succesvol worden, het is weinig artiesten gegeven. De garagerocker Ty Segall lukt het wel. Sinds hij in 2008 debuteerde, bracht hij tientallen albums, ep's en singles uit op verschillende labels, die lang niet allemaal makkelijk (digitaal) te verkrijgen waren. Bovendien verschiet zijn muziek regelmatig van kleur, van op het eerste gehoor ondoorgrondelijke noise tot aan aanstekelijke sixties-pop. Met andere woorden, de Amerikaan speelt het spelletje van de industrie niet mee. Segall doet waar hij zin in heeft en journalisten, managers en luisteraars moeten hem maar volgen. Dat lukt rondom de release van Manipulator (2014) heel goed. Zijn zevende soloalbum krijgt veel aandacht in binnen- en buitenland en dat is niet toevallig. Manipulator bevat louter groovy tracks die wel vuig, maar toch ook heel helder klinken. Meeklappen is haast onvermijdelijk, zelfs tijdens de gierende fuzzgitaarsolo’s waar Segall patent op heeft. Met Manipulator heeft Segall een goed doordachte en aanstekelijke indieplaat in handen die hem een groter publiek oplevert. En dat zonder ook maar één concessie te doen. (JE)