In Nederland is het Britse trio The Wytches nog een goed bewaard geheim. Op Paaspop 2014 speelden zij voor een nagenoeg lege tent. Maar in Engeland, waar zulke dingen sneller gaan, werd de groep uit Brighton, op basis van eerste singles al bestempeld als een kleine sensatie. Het debuutalbum stelt vervolgens niet teleur, met name door een ruw en tomeloos geluid en een ongeremde dosis van inspiratie en ideeën. Origineel zijn The Wytches niet. Annabel Dream Reader klinkt alsof zij na een concert van het Rotterdamse Rats On Rafts nog even bij iemand zijn gaan afzakken en daar platen draaiden van 13th Floor Elevators en Dick Dale. Donkere garagerock en beatmuziek vol vervormde surfgitaren domineren, waarbij zanger/gitarist Kristian Bell een angstige, hoge schreeuw in zijn stem laat weerklinken. Het album werd in twee dagen opgenomen op een ouderwets analoge bandrecorder waardoor het geheel warm, organisch en licht vervormd klinkt. The Wytches zijn geen sensatie, maar intens en gemeend klinkt deze 'evil surf doom' wel. (MR)