We hebben er dertien jaar op moeten wachten: na enkele heruitgaven en mix-cd’s is er eindelijk weer een volwaardig album van Aphex Twin. De tracktitels zijn net zo obscuur als die van zijn vorige officiële cd, Drukqs (2001), maar daar eindigen de overeenkomsten. Op Syro is Aphex Twin toegankelijker dan ooit, met opvallend minder experiment en hectiek, en een veel lager gemiddeld tempo. Het bekende chaotische spervuur aan scherp-ruwe klanken wordt hier vervangen door veelvuldig gladde en zelfs ouderwets vette synthklankjes. Ook ritmisch is het vrij recht-toe-recht-aan, en Papat4 is zelfs oprecht swingend. Het resultaat is een cd die overheerst wordt door een sterke retro en laidback sfeer. Helaas is een en ander uiteindelijk toch ook wat eentonig, en de laatste track clichématig: na elektronica bijkomen met een piano en vogelgeluidjes, tja. Met zulke hoge verwachtingen valt deze cd toch enigszins tegen: verzorgd, subtiel en speels, ja, maar niet bijzonder gevarieerd, dwingend, opzwepend, verontrustend of verrassend. (TC)