De shows van de Zweedse groep Goat leken vanwege de woeste dansen, manshoge maskers en tribale ritmes soms meer op sjamanistische rituelen van een oervolk dan op rockconcerten. Het doel was dan ook uiteindelijk hetzelfde: de toehoorders in een trance te brengen zodat zij even buiten zichzelf lijken te stappen. Alle muzikale middelen zijn hiervoor geoorloofd. Psychedelische gitaarlicks, doordreunende afroritmes, klankschalen, extatische keelzang en doorgroovende baslijnen worden allemaal ingezet in het geestverruimende oeuvre van Goat. Op hun tweede album Commune drentelt het gezelschap uit Göteborg onverdroten verder waar het op de verrassende debuutplaat World Music was gebleven. Opener Talk To God is een knaller van jewelste. Van dit soort praatjes wordt Onze Lieve Heer wel blij. Met Commune heeft Goat weer fantastische ammunitie in huis voor hun verzengende live-happenings, maar ook op plaat blijft dit mysterieuze combo boeien. (PdK)