De Britse liedjesschrijfster Vashti Bunyan behoort tot een poptrend die vooral gunstig uitpakt voor artiesten-op-leeftijd: de herontdekking van muzikanten die in de vroege bloei van hun leven werden genegeerd. We hadden al soulzangers (Charles Bradley, Lee Fields) en het ongelooflijke verhaal van singer/songwriter Rodriguez. Vashti Bunyan werd in 1945 geboren in de ruige havenstad Newcastle maar in haar muziek hoorde je de verlegen kunstacademiestudente die ze was. Mede doordat platenbonzen haar om wilden vormen tot een zingende vamp a la Marianne Faithful kwam haar carrière nooit van de grond. Het liefst had ze haar zelfgeschreven liedjes zo kaal mogelijk en zonder opsmuk opgenomen, maar daar was de muziekindustrie in 1966 nog niet aan toe. Vijf jaar later stopte Bunyan met de muziek, om pas in 2006 weer herontdekt te worden. Dit album is het tweede sinds haar comeback en Bunyan nam deze songs precies zo op als ze zich in ’66 had gewenst. Het resultaat is een collectie ingetogen folky popsongs met een hoofdrol voor Bunyans hoge stem. (PdK)