Blue Camus valt te beschouwen als een project tussen de families Sidran en Peterson. Pianist-zanger Ben Sidran en zijn drummende zoon Leo worden vergezeld door Hammond-organist Ricky Peterson en diens bassende zoon Billy. Aangezien Ricky al jarenlang de vaste organist van Sidran is, kunnen we stellen dat de band behoorlijk op elkaar is ingespeeld. Dat is vooral goed te horen op de broeierige funk van de instrumentale opener Soso’s Dream dat gelijk de sfeer voor het hele album neerzet. De teksten op Blue Camus zijn allen gebaseerd op gedichten, hetgeen resulteert in een grotendeels gesproken voordracht. Waarbij we op een kritische aantekening komen die eigenlijk voor Sidran’s gehele oeuvre geldt: zijn stem klinkt een beetje nagemaakt. Het swingt en het rolt, maar hij doet een beetje te veel zijn best om cool te klinken. Alsof hij zijn leven heeft doorgebracht tussen mensen met een andere culturele achtergrond en zijn stinkende best heeft gedaan om als hen te klinken. Op Blue Camus is dit geen probleem, want het is een van zijn sterkste albums. (AD)