Van zijn debuut O (2003) wist Damien Rice verbazingwekkend veel exemplaren te verkopen in Europa en de Verenigde Staten. Daarmee was de Ierse singer/songwriter een van de weinige succesvolle Europese artiesten in de VS aan het begin van de jaren nul. De magie was nog steeds aanwezig op de haastig in elkaar gevlochten opvolger 9 (2006), maar de tweede cd was net wat minder betoverend. Rice had op persoonlijk en artistiek vlak moeite om met de hoge verwachtingen om te gaan en liet pas acht jaar later weer van zich horen. My Favourite Faded Fantasy (2014) was het wachten waard. De plaat is rijk aan ideeën en zit boordevol emotie. Tegenover de getergde zang van Rice staan als vanouds zijn zalvende melodieën en arrangementen. Ideaal voor het grote publiek, ware het niet dat de negen liedjes soms wel acht of negen minuten duren. Het geduld van de luisteraar wordt dus op de proef gesteld. En dat is maar goed ook. Als deze plaat iets duidelijk maakt, is dat Rice op zijn best is als hij precies doet waar hij zin in heeft. (JE)