In de tweede helft van de jaren zestig is Bob Dylan uitermate productief. Teksten lijken uit hem te stromen alsof het niets is. Lang niet allemaal worden ze op muziek gezet, daarvoor zijn het er te veel. Bijna vijftig jaar later vormen de teksten de basis van The New Basement Tapes: Lost On The River (2014). Een club artiesten onder leiding van de onvolprezen producer T Bone Burnett baseert zich op Dylan-poëzie uit de periode rond The Basement Tapes (1967), het rootsproject van de singer/songwriter met de Canadese groep The Band. Hierdoor mag Dylan zich nog tijdens zijn leven scharen bij zijn grote helden Hank Williams en Woody Guthrie waarvan postuum teksten onder handen werden genomen. Waarom Dylan niet zelf aan de slag ging met zijn eigen werk is onduidelijk, maar feit is dat met Elvis Costello , Jim James (My Morning Jacket), Rhiannon Giddens (Carolina Chocolate Drops) en Marcus Mumford niet de minsten hebben getekend voor de uitstekende muzikale invulling. Deze bombastische en krachtigere variant van americana geeft een nieuwe impuls aan de erfenis van Dylan en The Band. (JE)