Electric Monkey Sessions begint heel vrolijk met traditionele Zuid-Afrikaanse klanken, maar voert dan ineens een melodie op die aan Doe Maar memoreert. Vervolgens worden de Mexicaanse sferen opgezocht. Het kan ook een ander land zijn geweest, want het begeleidend cd-boekje rept met geen woord over Mexico. Het is maar wat je hoort. Op Calexico-achtige wijze schildert NCC een loom portret van het klassieke Mexico waar ‘mañana’ het meest gebruikte woord is en inspanning een doodzonde. Vervolgens wordt de locatie verplaatst naar een plaatselijke bruiloft waar het feest in volle gang is. Een goede gelegenheid voor NCC om de grenzen van de meligheid eens flink te overschrijden. Met Thierno draaien zij hun hand niet om voor een ouderwets riedeltje partnerruilmuziek. Electric Monkey Sessions sluit af met traditionele Senegalese muziek die NCC in 2012 in een studio in Dakar opnam. Het lijkt wel of met het vertrek van gitarist Anton Goudsmit de muzikale explosies en gekte zijn verdwenen. Hiervoor is echter heel veel rust teruggekomen. NCC bedient zich meer van lome, heerlijk voortkabbelende ritmes dan ooit. En dat is maar goed ook, want daar zijn zij heel goed in. (AD)