‘O! 't ruisen van het ranke riet!’, dichtte Guido Gezelle ooit. Dit ruisen is soms letterlijk terug te horen in de muziek van Daan Manneke. ‘Ik heb zojuist een half uur bij het riet zitten luisteren’, aldus de componist tegenover journalist Bas van Putten: ‘Riet is een fantastisch fenomeen (…) dat onbeweeglijk, onafgebroken ritselend boventonen afgeeft.’ Manneke is een fascinerende figuur in het Nederlandse muzikale landschap. Zijn muziek doet qua originaliteit niet onder voor de randstedelijke allure van Louis Andriessen of Willem Jeths. Toch werd Manneke’s artisticiteit naar eigen zeggen gevormd door een streng protestantse opvoeding en het Zeeuwse platteland. De calvinistische psalmen klinken soms letterlijk door, zoals in Seven Last Words, het slotwerk van deze cd. Belangrijker is misschien nog wel het door Manneke bedachte Archipel-concept, waarbij uiteenlopende klankwerelden naast elkaar worden gepresenteerd (als opeenvolgende delen of verschillende ruimtelijk opgestelde ensembles). Het strijkkwartet Arc I, met zijn karakteristieke afwisseling van rust en rumoer, is een mooi voorbeeld van dit type ‘schiereilandenmuziek’. (HJ)