Op haar derde album ruilt Nicki Minaj haar agressieve raps en alter ego’s in voor iets meer bezinning. Zonder dat haar muziek minder indringend wordt, houdt de rapper het vaak net iets kleiner dan op de beide delen van Pink Friday (uit 2010 en 2012). Ook zijn er meer rustpunten te vinden. De droge elektronica en ouderwets klinkende beats – de befaamde drumcomputer TR-808 is weer van stal gehaald – worden vergezeld van rustige raps die hun gebrek aan snelheid compenseren met een gevoelige inhoud. Vrijwel elk nummer kent daarnaast een pakkend refrein waarvoor Minaj de hulp inroept van zangeressen als Beyoncé en Ariana Grande. Klassieke hiphop en new wave worden zo vermengd met moderne r&b en ballads. Sommige nummers zijn zo hitgevoelig dat ze binnen één luisterbeurt al jaren oud lijken. Een vluchtige blik op de lijst met producers zegt genoeg. Polow Da Don en met name Dr. Luke staan in 2014 garant voor hits en stellen ook nu niet teleur. Dat Nicki Minaj hierdoor soms klinkt als een kloon van Katy Perry of Ke$ha moeten we dan maar voor lief nemen. (JE)