Enige durf valt Bob Dylan niet te ontzeggen. Een plaat vol Frank Sinatra -covers, dat had toch niemand achter hem gezocht? Zijn standardsalbum volgt op een lange reeks aan opvallende keuzes. Als folkzanger zorgde hij voor een sensatie door in 1965 een elektrische gitaar op te pakken. Later verbaasde hij vriend en vijand met een aantal radicale christelijke albums (jaren tachtig) en een oubollige kerstplaat (2009). Naast durf beschikt Dylan ook over veel zelfvertrouwen, om niet te zeggen kapsones. Wat hij naar eigen zeggen kan toevoegen aan nummers die al 1000 keer zijn gezongen? Hij brengt ze terug naar hun oorspronkelijke staat, zoals ze bedoeld zijn. Grootspraak, maar de croonende Dylan stelt zeker niet teleur op Shadows In The Night. Een hele wendbare stem heeft hij nooit gehad, maar Dylan beschikt wel over een goede timing. En dat is toch ook een belangrijk onderdeel van Sinatra's charme. Ook de productie van Dylan weet een gevoelige snaar te raken. Na het beluisteren van Shadows In The Night vallen de puzzelstukjes op hun plaats en klinkt het standardsalbum eigenlijk als een heel logisch idee. (JE)