Popzangeressen met een ‘attitude’, muziekjournalisten zijn er dol op. En attitude heeft Charli XCX genoeg. Waarschijnlijk was dat ook reden dat Rolling Stone, het Amerikaanse muziekblad dat gewoonlijk schrijft over mannen met baarden in gitaarbands, Charli XCX’s tweede album Sucker uitriep tot een van de beste platen van 2014. En dat terwijl Sucker in Europa toch echt pas in 2015 uitkwam. Charli XCX staat met het verschijnen van Sucker flink een belangstelling, dankzij haar bijdrage aan Iggy Azalea’s Fancy, en haar eigen Boom Clap, te vinden op de soundtrack van The Fault In Our Stars. Anders dan haar debuut True Romance (2013), dat wellicht toch iets te alternatief was voor de hitparades, bevat Sucker meer hitgevoelig materiaal (naast Boom Clap). Het zijn veelal pompende, met synthesizers en gitaren volgepropte en af en toe wat schreeuwerige nummers, met teksten over (ex-)vriendjes en feesten. Het YOLO-gehalte is dus nogal hoog, en dat gaat soms wat irriteren, want rustpuntjes zijn er zelden. Sucker is een leuke plaat, maar goed doseren is hier wel het devies. (IV)