Bij Prokofjevs Romeo en Julia worstelden de makers met het droevige slot, waarbij het lichaam van de dode Julia op de een of andere wijze in de dans moest worden opgenomen. Shakespeare’s late toneelwerk The Winter’s Tale is eveneens een lastige keuze voor een balletvoorstelling. Vanuit realistisch oogpunt is het verhaal soms vreemd: Bohemen ligt hier aan de zee, één van de personages wordt door een beer opgepeuzeld, en het verhaal eindigt met een beeldhouwwerk dat onverwachts tot leven komt. De vertelling is echter zo diep emotioneel en menselijk dat alleen een zeurkous over de onlogische details valt. Juist die emotionele lading is ook de kracht van deze fantasievolle voorstelling van choreograaf Christopher Wheeldon. In de eerste en derde akte staat de dans vooral in dienst van de dramatische vertelling. In de tweede akte gebeurt niet zoveel, wat ruimte biedt voor allerlei gestileerde volksdansen. Het Britse publiek reageerde terecht laaiend enthousiast. De Britten kennen uiteraard hun Shakespeare. Misschien dat de Nederlandse kijker eerst even een samenvatting van het verhaal moet lezen. Of een mooie Nederlandse vertaling van het toneelstuk, bijvoorbeeld in de bewerking van Hugo Claus. (HJ)