Hij is een geweldige muzikant, maar echt goed in het verzinnen van albumtitels is Noel Gallagher niet. Chasing Yesterday lijkt te suggereren dat de oude gitarist van Oasis op zijn tweede soloalbum eens lekker in de muziekgeschiedenis duikt. Nu is Gallagher zeker geen erg vernieuwend muzikant, als twintiger was hij al volledig op de retrospectieve tour. Oasis was voornamelijk erg goed in het verwerken van invloeden uit het verleden tot glorieuze stadionrock. Vierde plaat heette niet voor niks Standing On The Shoulders Of Giants (2000). Die titel was gelukkig gekozen, maar Chasing Yesterday maakt de naam niet waar. Juist deze plaat bevat een hoop verrassende wendingen zoals saxofoonsolo’s en dansritmes. Gallagher bewijst twintig jaar na het grootste succes van zijn vroegere band behoorlijk fris in het koppie te zijn. Uiteraard worden de nieuwe wegen niet als een kip zonder kop ingeslagen. Chasing Yesterday klinkt als een klok, want Gallagher levert nooit half werk. Chasing Yesterday is vernieuwend, maar niet wereldschokkend. Gewoon lekker degelijk! (JE)