Veel fans van Porcupine Tree hopen nog steeds op een terugkeer van leider Steven Wilson naar deze Britse progrockband. Maar de solo-carrière van de zanger, gitarist en producer krijgt steeds meer gestalte en ook aan de pers laat hij weten voorlopig geen behoefte te hebben aan een vaste band. Toch kunnen Porcupine Tree-liefhebbers meer dan ooit hun hart ophalen bij Wilsons vierde album (tussendoortje Cover Version niet meegerekend) Hand. Cannot. Erase.. Waar hij op solo-albums als Grace For Drowning (2011) en The Raven That Refused To Sing And Other Stories (2013) zich meer richtte op een vintage geluid van jaren zeventig prog en fusion, keert hij nu terug naar de neoprog van zijn voormalige band. Dikke, staccato gitaarriffs worden afgewisseld met dromerige passages en stemmige elektronica in een album lange suite waarin wordt verteld over de eenzaamheid van een vrouw die uiteindelijk drie jaar lang dood ligt in haar Londense flat voordat zij wordt gevonden. Een kolfje naar de hand van vakman Wilson die zich met deze suite niet alleen verzet tegen de vluchtigheid van MP3’s maar zich ook druk maakt over de toenemende vervreemding van de achter elektronische apparatuur verscholen samenleving. (MR)