De release van Vulnicura, Björks achtste studioalbum, ging gepaard met flink wat rumoer. Enkele dagen na de aankondiging begin januari 2015 verscheen al een versie (in slechte kwaliteit) op internet. Björk en haar label besloten om de gehele plaat dan maar vervroegd digitaal aan te bieden, terwijl de fysieke versie in maart werd uitgebracht. Het publiciteitsoffensief rond het album, tegelijk gepland met een overzichtstentoonstelling in het New Yorkse Museum of Modern Art (MoMA), liep zo een flinke deuk op. Maar dat doet gelukkig niets af aan de kwaliteit van de muziek. Op Vulnicura verwerkt Björk het einde van haar relatie van dertien jaar met de Amerikaanse kunstenaar Matthew Barney. Daarmee is het bijna de tegenhanger van Vespertine (2001), dat in het teken stond van intimiteit en huiselijk geluk. Muzikaal doet Vulnicura misschien eerder denken aan Homogenic (1997), door de vele strijkersarrangementen in combinatie met elektronische beats, geproduceerd samen met het Venezolaans-Britse talent Arca. Vulnicura is imponerend en fascinerend, maar tevens loodzwaar, met nummers van acht minuten of nog langer, waarin Björk haar meest kwetsbare kant toont en zich als nooit te voren bloot geeft. Door dit persoonlijke karakter is Vulnicura zelfs binnen Björks buitengewone oeuvre een bijzondere plaat. (IV)