‘De ideale muziek voor een onbewoond eiland’, zo is Schuberts Strijkkwintet in C wel getypeerd. En dat geldt dan vooral voor het langzame tweede deel, het Adagio. Hier lijkt de eenzaamheid van de componist tot de eenzaamheid van de luisteraar te spreken. En die gedeelde eenzaamheid verandert dan in schoonheid, ondanks de tweehonderd jaar die ertussen ligt. Goed, maar nu de uitvoering. Van de familie Kuijken zijn we gewend dat ze het klassieke repertoire spelen volgens de inzichten van de zogenaamde ‘authentieke’ uitvoeringspraktijk. Dat wil zeggen: vanuit de speelmanieren, tempi en instrumenten van toen, ontdaan van latere romantiseringen en moderniseringen. Bij deze muziek van Schubert echter zagen Sigiswald Kuijken en de zijnen af van deze praktijk. De muziek wordt hier zelfs op ‘moderne’ instrumenten gespeeld. Het was vooral de kracht en expressie van Schuberts muziek waardoor de musici zich geïnspireerd voelden. (HJ)