Als het derde soloalbum van Anne Soldaat in de vroege lente van 2015 verschijnt, weten we inmiddels wel wat we van de gitarist kunnen verwachten. Mooie popmuziek waar je vooral voor moet gaan zitten met een koptelefoon op. Kan de vijftiger ons nog verrassen? Ja, dat blijkt hij te kunnen. Zijn derde langspeler Talk Little, Kills Many kan zich meten met het beste werk van zijn voormalige band Daryall-Ann. Natuurlijk, van zijn soms iets te twijfelende stem moet je houden. En ook de dwarsfluitsolo's op The Island Man zullen sommige luisteraars afschrikken, al zijn die van niemand minder dan Barry Hay van Golden Earring. Dit soort kleine kanttekeningen vallen in het niet bij de mooie dingen die dit album te bieden heeft. De emotionele luisterliedjes, die nooit zwaarmoedig worden en prachtig gearrangeerd zijn, behoren tot de beste die Soldaat ooit schreef. De spaarzame strijkers maken ze nog mooier. Het gevaar het geheel te zoetsappig te maken, wordt knap omzeild. Soldaat voegt weer een mooi hoofdstuk toe aan zijn rijke oeuvre. (JE)