Na met haar duistere verleden te hebben afgerekend op Revelation Road, waarop Shelby Lynne onder meer beschrijft hoe haar vader eerst haar moeder en vervolgens zichzelf van het leven berooft, begint opvolger I Can’t Imagine wederom grimmig: ‘I threw these colors down in a fit of rage, my feelings hardly fit onto the page, cloudy memories make for darker grays, but blue is how I paint my mood today’, zingt de Grammy-winnares in Paper Van Gogh. Maar in de overige negen liedjes op dit dertiende, opnieuw zelfgeproduceerde, album hebben vrolijker tinten de overhand. Dat is niet altijd een onverdeeld succes. Het beetje folkachtige Back Door Front Porch en het te lang dooremmerende Son Of A Gun zijn bijvoorbeeld ronduit saai. Het best op dreef is de inmiddels 46-jarige countryster als ze in de buurt blijft van Nashville (Down Here, het samen met Ron Sexsmith geschreven Love Is Strong) of de white soul van voorbeeld Dusty Springfield (het fraaie Sold The Devil), aan wie Lynne in 2008 een compleet tribute-album wijdde. Vakmanschap, maar geen meesterschap deze keer. (RM)