Een bandreünie levert meestal wel poen op, maar wie een artistieke opleving van zijn oude helden verwacht komt vaak bedrogen uit. Uitzonderingen op de regel zijn er gelukkig ook. Faith No More stopte in 1999, maar komt zestien jaar later met een album dat zich kan meten met hun beste werk. Faith No More was altijd al een grillige groep die zich moeilijk op één stijl liet vastpinnen. Metal, indierock, funk, avantgarde en easy listening kleurden het muzikale palet van de eigenzinnige mannen uit San Francisco. Op Sol Invictus is de groep minstens zo ongrijpbaar als in hun hoogtijdagen, maar de groep lijkt met het klimmen der jaren alleen beter te zijn geworden. Faith No More is nog altijd theatraal en tegendraads, maar de songs zijn subtieler en kruipen langzaam maar zeker onder de huid van de luisteraar. Mike Patton is nog altijd een ware stemkunstenaar die net zo makkelijk croont als brult. Het muzikale universum van Faith No More hangt van onvoorspelbaarheid aan elkaar, maar dat de groep, na een jarenlange stilte, zo sterk zou terugkeren is wel een heel aangename verrassing. (PdK)