De Britse muzikant Benjamin John Power maakt in principe geen muziek voor de massa. Hij ziet musiceren als het vullen van een leeg vel wit papier. Zonder vooropgezet plan gaat hij te werk en hij wil vooral zichzelf vermaken. Met zijn band Fuck Buttons en zijn soloproject Blanck Mass weet Power niettemin toch een groot publiek te bereiken. Muziek van Fuck Buttons en Blanck Mass was bijvoorbeeld te horen tijdens diverse ceremonies van de Olympische Spelen in Londen in 2012. In de basis maakt Blanck Mass eenvoudige dance. De ritmes zijn simpel en hebben een gemiddeld tempo. Niets bijzonders eigenlijk. Power maakt zijn muziek interessant door bewust de grenzen van het toelaatbare op te zoeken. Blanck Mass irriteert door sommige passages net te lang te herhalen. Het jeukt doordat de hoge tonen vaak overstuurd zijn. Vervelend om oppervlakkig naar te luisteren en daarom voor sommige mensen onweerstaanbaar. (JE)