Mahlers Negende Symfonie balanceert op de grens van de romantische en moderne tijd. De symfonie is als een enorm alpenlandschap met ijzingwekkende pieken en lieflijke dalen. De muziek is vaak complex en gelaagd. Soms vallen episodes in chaos uiteen, waarna de brokstukken weer tot iets nieuws proberen te komen. Eenvoud en ontroering ontbreken echter evenmin. Populair is deze symfonie beslist. Velen zullen de herinnering koesteren aan de legendarische uitvoeringen van Haitink en Bernstein. Ook Iván Fischer zet een spannende en emotionele uitvoering neer. In het wilde Rondo-Burleske dreigen de musici soms de greep te verliezen, maar dat verhoogt de spanning alleen maar. De verleiding is groot om een paar reacties uit de pers naast elkaar te zetten, zo uiteenlopend zijn ze. Biëllla Luttmer oordeelde overwegend negatief. Zo heeft zij het in haar recensie in de Volkskrant (twee sterren) over orkestlagen die grof op elkaar zijn gekwakt, ‘zodat de afzonderlijke kleuren verdrinken in een ongedefinieerde, loodgrijze poel.’ Veel enthousiaster is de recensie in Gramophone, waar deze sacd ‘Editor’s choice’ is. Het blad ziet deze uitgave zelfs als een mogelijke kandidaat voor de jaarlijks toe te kennen Gramophone Award. Mischa Spel gaf deze uitgave vier sterren in de NRC: ‘Ook hier opent Fischer je de oren voor Mahlers duistere voeling met de onderstroom van zijn tijd…’ (HJ)