Toen Bill Wyman in 1993 met vervroegd pensioen was gegaan bij de Rolling Stones, leek hij, zoals het een bemiddeld pensionaris betaamt, alleen nog maar te doen waar hij zin in had. Hij opende wat restaurants, deed aan amateur-archeologie en speelde af en toe in kleine zalen met zijn veteranenclubje Bill Wyman’s Rhythm Kings. Tijdens zijn dagen bij de Stones maakte hij een handvol pretentieloze soloalbums die hem onverwachte novelty-hits opleverde, zoals het droog-ironische (Si Si) Je Suis Un Rock Star in 1981. Grappig dat hij op zijn eerste soloalbum sinds 1982 dat gevoel voor ironie doorzet. Op Back To Basics gromt en bromt deze late zeventiger onvermoeibaar, als een frivole en Britse JJ Cale, in rocksongs als de bijna gerapte opener What & How & If & When & Why of de funky discosong Stuff (Can’t Get Enough). Met Seventeen worden we onherroepelijk herinnerd aan zijn schandaalrelatie met tiener Mandy Smith in de jaren tachtig. Zo roert de Stille Stone in ruste zich weer eens op onderhoudende wijze. (MR)