Met de meebrulhit Chelsea Dagger (van debuut-cd Costello Music uit 2006) stelden The Fratellis hun muzikale erfenis al min of meer veilig. Het nummer heeft zich inmiddels bewezen als onvervalste klassieker in de Britse voetbalstadions. Dat de band uit Glasgow zelf negen jaar later nog iets van zich zou laten horen, lag wellicht minder voor de hand. Daarvoor leken The Fratellis toch te veel een dertien-in-een-dozijn britpopbandje – ok, met flink wat invloeden uit de glamrock. Op Eyes Wide, Tongue Tide, het vierde album, zijn die invloeden wat naar de achtergrond verdrongen. Althans, op vier van de tien nummers. Me And The Devil is een sterke opener die een nieuwe koers suggereert, hoogtepunt Imposters (Little By Little) is als een lichtvoetiger The War On Drugs en ook op Desperate Guy en Slow klinken plezierige americana-invloeden door. Het zijn veruit de interessantse liedjes op een album dat te veel op twee gedachten hinkt om echt te overtuigen. Maar dat er anno 2015 leven is na Chelsea Dagger, is eigenlijk al een onverwachte meevaller. (RME)