Sinds hij als Beirut in 2006 het meesterlijke Gulag Orkestar uitbracht, vol invloeden van de Balkan, kan Zach Condon rekenen op een trouwe cultaanhang. Die met opvolgers The Flying Club Cup (2007) en The Rip Tide (2011) bleef groeien. Daarna verzeilde Condon in een pijnlijke scheiding en in een Australisch ziekenhuis, vanwege uitputtingsverschijnselen. Toen hij in de zomer van 2015 aankondigde dat Beiruts vierde album op 11 september dan toch zou verschijnen, zorgde dit dan ook voor hooggespannen verwachtingen. Misschien wel onrealistisch hoog, wat de overwegend teleurgestelde reacties op het korte en wel érg vertrouwd klinkende No No No deels zou verklaren. Wie echter onbevangen luistert, hoort een gelouterde artiest die blij is een inktzwarte periode te hebben afgesloten, met zijn nieuwe liefde en terugkeer in New York. De prachtige afsluiter So Allowed ten spijt, is No No No zeker geen nieuw meesterwerk. Maar laat de Beirut-fans hun zegeningen tellen. Zach Condon is weer terug. (RME)