‘We both know it’s not fashionable to love me’, begint Lana del Rey haar 3e album Honeymoon. In zekere zin de spijker op zijn kop. In 2011 sloeg haar liedje Video Games in als een komeet, maar met de hype kwam de tegenstroom op gang. Het behoorlijk afwisselende album Born To Die (2012) werd door veel critici onevenredig hard aangepakt en de als Elizabeth Woolridge Grant geboren New Yorkse is nooit meer hip geworden. Ook niet toen ze opvolger Ultraviolence liet produceren door Black Key Dan Auerbach . Nu is er dan Honeymoon, waarop de inmiddels 30-jarige zangeres nog wat verder is opgeschoven richting de slaperige pop-noir van de band Mazzy Star . Die daar overigens wél behoorlijk geliefd mee is geworden. Het is een beetje de tragiek van een zangeres die zich op ook Honeymoon wel weer erg graag wentelt in Weltschmerz (beste voorbeeld: The Blackest Day) en nauwelijks nog wisselt van tempo. Ondanks jazzy prachtsongs als God Knows I Tried en High By The Beach is 65 minuten dan een lange zit. (RME)